Cornel Bierens

Catalogus Kunstvlaai II

​

 

Het is een bedrieglijk eenvoudig getekend echtelijk bed, met twee lage tafeltjes naast de hoofdeinden en op
ieder tafeltje een vaasje met een paar bloemen. Niet meer dan enkele sobere lijnen, alles wat hier niet strikt
noodzakelijk was, is weggelaten. Er is geen kamer, er is geen beddengoed, de bloemen doen het zonder
blaadjes, en ook het paar dat dit bed beslaapt schittert door afwezigheid.
En toch krijg je een beeld van het stel, en het is een explosief beeld ook. Want in het hart van het bed gaapt
een soort krater, waaruit een massief zwarte straal opspuit, als lava uit een vulkaan. Of is het helemaal niet
zoiets vloeibaars en vernietigends, maar juist iets vasts en groeiend? Het zou ook een boom kunnen zijn,
want er komen twee zijtakjes uit de zwarte stroom die precies in de bloemenvaasjes terechtkomen.
Alles draagt aan de spanning van de tekening bij, naast de genoemde soberheid ook het maximale contrast
(alles is óf spierwit óf inktzwart) en het perspectief (het bed, gezien vanaf het voeteneind, is zeer lang). Met
die middelen wordt iets gruwelijks uitgebeeld – dat daarmee ook wordt beheerst. Er ligt een angst op de loer
die meer dreigt dan dat hij losbreekt, hij wordt geplaagd, uitgedaagd, maar vooral scherp in de gaten
gehouden.
En zo gaat het in veel tekeningen van Aam Solleveld, waarin het benauwende transparant kan worden, het
verwrongen natuurlijk en het hopeloze komisch. En dat allemaal door een geraffineerd spel van haar
tekenmiddelen, waardoor iets nooit is wat het is: een schaduw kan tot voorwerp worden en een voorwerp
oplossen in licht. Negatief wordt positief en omgekeerd, hoekigheid wordt organisch. Een witte
boodschappentas hangt om een zwarte boomtak en maakt die tot arm, maar wel een arm met een hand als
een zwarte damesschoen. Die hand schudt een andere hand, een witte damesschoen. En zo veranderd de
zwarte boomtak van een arm in de schaduw van een vrouwenbeen. En wat te denken van een vrouwenbeen
dat een schaduw werpt als een boom?
Aam Solleveld schept verwarring, maar dat niet alleen. Haar verwarring is, behalve verwarrend,
ook glashelder. Dat is haar grote kracht.